Historia parafii
Historia powstania kościoła i parafii Matki Bożej Szkaplerznej w Witowie
Starania o budowę kościoła u władz austriackich za czasów Franciszka Józefa trwały przez okres 9 lat. Ostatecznie zezwolenie dał sam cesarz. On też wręczyłakt erekcyjny mieszkańcowi Witowa Józefowi Folfasowi Becka, który był osobiście w Wiedniu, pieszo w czarnej cusze – uroczystym stroju góralskim. Cesarz udzielając zezwolenia na budowę przesłał jako datek dwieście koron.
Prace budowlane rozpoczęto w 1910r. Plan budowy kościoła opracował inż. arch. Jan Tarczałowicz z Zakopanego. Grunt pod budowę oddali trzej gazdowie: Maria Mateja po mężu Obyrtacz, Józef Folfas i Maria Jędrzej Kapel. Materiały budowlane, ofiary pieniężne oraz wszelką pomoc przy budowie ofiarowali witowianie. Kamień węgielny i plac pod budowę poświęcił ks. Kazimierz Rzeszódko, proboszcz parafii Chochołów.
Pracami ciesielskimi kierował Michał Mrugała z Bystrego. Na sosrąbie widnieje data 1911r. Budowę kościoła ukończono w roku 1912. Uroczystość poświęcenia odbyła się w święto Matki Bożej Szkaplerznej 16.07.1912r. Ten tytuł nadano kościołowi obierając Maryję za Patronkę. Poświęcenia dokonał ks. Piotr Krawczyński, dziekan nowotarski pełniący funkcję proboszcza w Ludźmierzu.
Wyposażenie kościoła stanowiły: dwa dzwony i sygnaturka ufundowana w 1912r. ołtarz w stylu gotyckim z 1913r. oraz stopniowo nabywane paramenty i bielizna kościelna.
Instrukcja odtwarzania filmów – po otwarciu linku z filmem należy kliknąć wyraz Flash Video znajdujący się po lewej pod małym ekranem
Opiekę nad kościołem sprawowali księża parafii Chochołów, a w sezonie letnim różni księża przebywający na odpoczynku w Witowie.
Chrzty, śluby, pogrzeby, kolęda i religia miały byc sprawowane wyłącznie przez księży z Chochołowa.
10 czerwca 1953r. przybyli do Witowa Księża Salezjanie. Pierwszym duszpasterzem był przybyły ze Szczyrku, ks. Bronisław Szymański SDB, który już po kilku tygodniach pobytu załatwił plany i zaczął budowę plebanii według projektu młodego architekta Andrzeja Zaborskiego z Płazówki.
W 1962r. ks. Szymański rozpoczął upragnioną katechizację w Witowie – uczęszczało 212 dzieci ze szkoły podstawowej i 60 chłopców oraz dziewcząt z młodzieży pozaszkolnej. Ks. Szymański pracował w Witowie do 1969r.
Po staraniach przez parafian w Kurii Krakowskiej 23 października 1966r. wchodzi w życie dekret Metropolity Krakowskiego ks.abpa Karola Wojtyły o erekcji wikariatu w Witowie.
Kolejnymi wikariuszami byli:
- 1966 do 1969 – ks. Stanisław Jędruch – pierwszy wikariusz.
- 1969 do 1975 – ks. Marian Gabryel wikariusz.
- 1975 do 1979 – ks. Hubert Golik wikariusz.
- 1979 do 1981 – ks. Jan Szydełko wikariusz.
- 1981 do1990 -ks. Aleksander Karkoszka (do 1985 wikariusz, od 1985 pierwszy proboszcz)
- 1990 do 1999 – ks. Jan Kucharczyk – drugi proboszcz
- 1999 do 2002 – ks. Lucjan Gruszczyński trzeci proboszcz
- od 2002 do 2011 – ks. Krzysztof Pilarz czwarty proboszcz
- od 2011 do 2019 – ks. Jan Lis piąty proboszcz
- 2019 do 2022 – ks. Sylwester Rozemberg szósty proboszcz
- od 2022 – ks. Adam Starzyk siódmy proboszcz
17 lipca 1977r. w czasie odpustu witowiańskiego, poświęcono nowe elektroniczne organy, fundacji parafian Koła Witów 27 w Chicago.
28 sierpnia 1979r. wikariuszem w Witowie został ks. Jan Szydełko. Jego pomocnikiem był ks. Leon Musielak. Kapłan ten głosząc prawdę historyczną o Katyniu, którego cudem uniknął i historii latami fałszowanej przez komunizm ściągał do Witowa rzesze mieszkańców z okolicznych miejscowości. Z tego powodu siedział w więzieniach i często musiał się tłumaczyć po urzędach esbeckich.
Parafia została oficjalnie erygowana dekretem ks. Kardynała Franciszka Macharskiego dnia 05 maja 1985r. Dekret erekcyjny stanowi:
Nowoutworzona parafia obejmuje swym zasięgiem następujące miejscowości: Witów, Dolina Chochołowska do Potoku Siwa Woda z kaplicą św. Jana Chrzciciela, Schronisko PTTK z leśniczówką, Płazówka, Polana pod Jaworkami oraz Zagrody Górne (Dzianisz).
Parafia w Witowie ma kaplicę św. Anny na Płazówce z roku 1881, Kaplicę św. Jana Chrzciciela na Polanie w Dolinie Chochołowskiej.
Od 1962r. na terenie parafii ma swój dom zakonny i rekolekcyjny oraz ochronkę dla dzieci Zgromadzenie Sióstr Córek Bożej Miłości z publiczną kaplicą Najświętszego Serca Jezusowego.
Ważnymi pamiątkami powstałymi w ostatnim czasie na terenie parafii jest Krzyż Papieski na Polanie Siwej z okazji 20- lecia pobytu papieża Jana Pawła II w Dolinie Chochołowskiej i Jarząbczej.
Na cmentarzu w Witowie podwójny obelisk kamienny z Krzyżem Papieskim ufundowany przez Związek Podhalan w Witowie, Wspólnotę Ośmiu Wsi – uprawnieni wsi Witów oraz parafian z Witowa z okazji 400-lecia powstania Witowa w hołdzie przodkom i Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II, który przebywał na terenie parafii jako biskup i jako papież.
Przy kościele obelisk w hołdzie przodkom żyjącym w Polsce i za granicą, a ku pamięci Witowian w 400-lecie – fundacji Koła Witów ZP nr 27 w Chicago.
(opracowano na podstawie pracy zbiorowej pod red. ks. Andrzeja Maryniarczyka SDB
pt. „400 lat Witowa”)
Historia Witowa
Pierwsza wzmianka o istnieniu osady w górnym biegu rzeki Czarny Dunajec, pochodzi z 1606r. Zródła historyczne mówią, że osada ta będąca przysiółkiem należącym do Chochołowa, na wniosek wielkorządcy krakowskiego Stanisława Witowskiego, zarządzającego w latach 1616 – 1624 starostwem nowotarskim, miała zostać miastem o nazwie Zygmuntowo. Jednak wkrótce Witowski odszedł z urzędu starosty, a jego następca Mikołaj Komorowski nie był zainteresowany kontynuowaniem działalności osadniczej poprzednika. Z osady powstała wieś i przyjęła nazwę od zasłużonego dla kolonizacji Podhala starosty Stanisława Witowskiego.
Od początku istnienia Witowa jego mieszkańcy związani byli z pracą na roli i pasterstwem oraz z górami, gdyż przez Witów przebiegała droga do kopalń założonych przez królów polskich w Dolinie Kościeliskiej i na terenie obecnej Gminy Katastralnej tzn. Stara Robota . W kopalniach wydobywano rudę jeszcze za czasów austriackich.
Już przed rozbiorami w 1770 r. Witów wraz ze starostwem nowotarskim znalazł się pod panowaniem austriackim, a w okresie niewoli i absolutnych rządów zaborcy trwał 148 lat. Własność ziemska stała się własnością państwa austriackiego, a po licytacji w 1819r. Witów z rewirem lasów tatrzańskich stał się prywatną własnością dziedziców, których siedzibą był Czarny Dunajec.
Witów znany jest także z długotrwałych procesów o lasy leżące na jego terenie, tzw. dobra czarnodunajeckie, o które procesowali się chłopi z uzurpatorami tych dóbr od 1820 do 1860r. i ponownie od 1891 do 1900r.
W 1846r. witowianie brali udział w Powstaniu Chochołowskim.
Po latach procesów w 1867r. dobra ziemskie i lasy stały się własnością siedmiu gmin w tym Witowa. Własność wspólna zachowała się do dnia dzisiejszego w formie Wspólnoty Leśnej Uprawnionych Ośmiu Wsi, a od 1955r. lasami Wspólnoty władają potomkowie osób, które w XIX wieku walczyły, o swoja własność.
Poza pracą na roli mieszkańcy Witowa od wieków szukali dodatkowych zajęć. Część osó znalazła zatrudnienie sezonowe w okolicznych lasach, przetwórstwie drzewnym, hucie żelaza w Zakopanem, a wielu wykonywało różne rzemiosła. Wielu młodych ludzi musiało również szukać pracy z dala od rodzinnych stron na Spiszu, Orawie, Królestwie Polskim, a nawet w południowej części królestwa węgierskiego.
Pod koniec dziewiętnastego stulecia rozpoczęła się emigracja do Stanów Zjednoczonych, później do Kanady, gdzie rodacy znajdowali pracę w miastach: Chicago, Pittsburg, Bufallo i innych. Ruch emigracyjny wzrósł na sile w ciągu XX wieku i trwa do dzisiaj o czym świadczy około 100 rodzin tworzących Koło Związku Podhalan nr 27 Witów w Chicago.
W XX wieku mieszkańcy Witowa przeżywali tragiczne czasy pierwszej i drugiej wojny światowej. Po wojnie najważniejszymi wydarzeniami były wizyta ks. biskupa Karola Wojtyły w 1961 i 1962r., a 23 czerwca 1983r. jako Ojciec św. Jan Paweł II przybył do DolinyChochołowskiej i Jarząbczej
(opracowano na podstawie pracy zbiorowej pod red. ks. Andrzeja Maryniarczyka SDB
pt. „400 lat Witowa”)
